Vietnam: van Hanoi tot Ho Chi Minh City (HCMC)
09 Februari 2015 | Vietnam, Xóm Chiếu
Waar waren we ook al weer gebleven? O ja, van Nanning in China met de nachttrein naar Hanoi in Vietnam. Veel Vietnamezen met Chinese aankopen op weg naar huis, onder andere het Vietnamese Olympische gewichthefteam. Vrouwen en mannen, verschillende gewichtsklassen, kleine klerenkastjes. Om 22 uur worden we van onze britsen gelicht. Met bagage en al naar buiten om uit te checken uit China op een naargeestig perron in het niets. Om 1 uur 's nachts moeten we weer opveren voor de douane van Vietnam. Om 5 uur arriveren we in Hanoi. Het is nog donker en het regent. Na het ondoorgrondelijke maar correcte China worden we nu meteen door de taxi-chauffeur belazerd. Ruziënd met hem komen we ons besproken hotel (Royal Palace!) binnen, waar onze kamer weggegeven blijkt te zijn doordat wij ons in de datum vergist hadden. Er is nog wel een kamer op een tussenverdieping, echter zonder ramen. Wij willen graag enig visueel contact met de buitenwereld en men biedt ons in het zusterhotel een paar straten verderop voor dezelfde prijs een goede kamer aan. Inderdaad een vrij luxe kamer...zonder ramen. Dat krijg je met die smalle huizen van 3 of 4 verdiepingen met blinde zijmuren, dicht tegen elkaar gebouwd.
Wij vinden Hanoi een leuke stad, lekker druk, met een oud centrum. We boeken meteen voor de volgende dag een tour naar Ha Long Bay bij een aardige dame met een fascinerend slecht gebit. Drie uur met de bus naar de kust en dan inschepen op een boot met de merkwaardige naam 'Imperial Junk', hopelijk van 'jonk'. We varen naar de baai met karsteilanden, buitengewoon prachtig en daardoor super toeristisch. We bezoeken een grot, een parelfarm, we kayakken, leren loempiaatjes maken en overnachten op de boot. 's Avonds wordt door de opvarenden het onderdeel karaoke gelukkig weggestemd ten gunste van het inktvis-vissen. Op partyschepen om ons heen heeft die stemming anders uitgepakt horen we. De volgende dag brengen we door op het eiland Cat Ba met fietsen, hiken en een overnachting in een bungalow. Eigenlijk bevalt het ons prima: relaxt, schitterende omgeving, internationaal gezelschap.
Terug naar Hanoi, opgevouwen in een minibus. Na China zijn we nog niet van het rochelen af: een oudere Vietnamese vrouw lijkt wel open TBC te hebben.
In Hanoi meteen de nachttrein naar het noordwesten. In Sapa maken we een trek van drie dagen met een gids van Sapa Sisters, een organisatie van lokale jonge vrouwen. Ze zijn maximaal 1.45 m, lijken vijf jaar jonger dan ze zijn, spreken redelijk Engels, zijn behoorlijk geëmancipeerd en meestal kostwinner voor hun gezin. Erg leuk, de rijstvelden zijn hier weliswaar nog niet beplant, maar de terrassen zijn mooi genoeg. We hebben Chai voor ons tweeën, overnachten na een lange, steile klim bij haar schoonfamilie in een gehucht boven op de berg. Helemaal geweldig. Op een vuur wordt een gevarieerde maaltijd bereid. Geroutineerd helpen we loempia's rollen. Met opa moet ik zwaar aan de rijstwijn. We slapen in simpele bedden met de geluiden van varkens, kippen, eenden en honden om ons heen. Laatstgenoemde viervoeters hebben naast een rol in de bewaking hier ook een culinaire functie...
Na nog een etappe, overnachting in een homestay (op mijn verjaardag) en hike naar een waterval met de bus terug naar Sapa. Dichte mist en regen, we hebben tijdens onze trek echt geluk gehad met het weer.
Nachttrein terug naar Hanoi. Bij een zeer vroeg ontbijt ontmoeten we een Vietnamese uit het zuiden die een heel ander gevoel heeft bij de held Ho Chi Minh dan vigeert in Hanoi en omstreken... Door dit besef besluiten wij om niet naar het mausoleum van HCM te gaan maar naar een andere vrolijke bezienswaardigheid: Maison Centrale, de vroegere Franse gevangenis, later door de Vietcong gebruikt om neergeschoten Amerikaanse piloten op te bergen. Gekleurd verhaal over de barbaarse martelpraktijken van de Fransen en de uitstekende behandeling van de piloten, die op foto's lachend bloemschikken of dieren verzorgen. Jaja...
Bonte avond in Hanoi: water puppet theatre, een lokale traditie. Op het podium een orkestje met zangeressen en een sierlijke dame die een eensnarig instrument bespeelt. Centraal een bak troebel water waaruit poppen opduiken, bestuurd door een tiental poppenspelers met lieslaarzen aan, onzichtbaar achter een scherm. Vissen, water spuwende draken, rijst plantende boeren, waterbuffels, fakkels en rook. Heel erg leuk!
Na al het treinen trakteren we onszelf op een vlucht naar Danang. Taxi langs de hangars van de voormalige grote US airforce base naar Hoi An (midden Vietnam, aan de kust). Ons op internet gereserveerde (en betaalde!) hotel is gesloten, maar we krijgen ter compensatie in het luxere zusterhotel een kamer met computer en jacuzzi.
We vallen volkomen toevalligmet onze neus in de boter van het volle maan-festival. In de Old Town (gespaard gebleven in de 'Amerikaanse oorlog') veel mensen op de been, lampions en bakjes met brandende kaarsen op het water.
Hoi An is erg toeristisch, maar ook gewoon mooi. We fietsen door de rijstvelden in de omgeving en gaan voor het eerst deze reis een middag naar het strand! Hannie laat bij een van de driehonderd kleermakers haar favoriete jasje namaken. En in het allereerste restaurant van Hoi An (1992!) eten we ons op 1 avond door de lokale culinaire heilige drie-eenheid heen: white rose, cao lau en banh xeo.
Intermezzo: incidentje 1.
Via het hotel hebben we al een (nacht)busticket naar Nha Trang geboekt, maar we willen dan eigenlijk meteen door naar Da Lat in de bergen. Bij de enige Travel Agent in het centrum boeken we het supplement bij. Wel relatief duur, maar de dame wijst op de moeilijkheidsgraad van het traject door de bergen. Tja, boeken maar, straks is de bus nog vol. Het zit ons toch niet lekker en nader onderzoek leert, dat de vileine muts met het intellectuele brilletje van Travel Agent ons het HELE traject vanaf Hoi An heeft laten betalen! Zij zegt echter onze reservering niet te kunnen annuleren. 'Yes you can' zeg ik 'and I want my money back, otherwise I will rebuild the premises!' Van die laatste formulering ontgaat haar de betekenis volkomen en van mijn dreiging alle bananen van haar fruitschaal op te eten is ze niet onder de indruk. Pas als ik met stemverheffing de bloemenvaas van het bureau pak begint ze het risico van vernielingen in te zien en krijgen we ons geld bijna geheel terug. Met aftrek van administratiekosten zullen we maar zeggen...
De nachtbus is een sleeper, wat wil zeggen dat je de reis half liggend in een soort cockpit van een F16 doorbrengt. Tenminste, dat vermoed ik, want voordat ik in de film die we met mijn afdeling van Rijkswaterstaat ooit gemaakt hebben (een James Bond-persiflage) als De Schurk in zo'n cockpit van een F16 kon klimmen, werd ik door James Bond in elkaar geslagen.
Intermezzo: incident 2.
Een paar uur na vertrek stopt de chauffeur op de weg vol vrachtwagens en bussen zo maar langs de vangrail. Er worden geen mededelingen gedaan, maar blijkbaar moet de man urineren en/of een sigaret roken. Aarzelend stappen ook andere passagiers uit. Tumult! Een oudere Duitser is van het taluud gevallen en gewond! Nu ben ik geen arts, maar ik kon aan de knik zien dat het been van de man gebroken was. Bloedverlies, veel pijn. Twintig km verderop het slachtoffer en zijn twee inmiddels hysterische reisgenotes overgeheveld in een gealarmeerde taxi. Drama.
Met vertraging reizen wij door naar Da Lat. Bij controle van ons papiertje ('ticket') worden we uit de bus gezet. Met een taxi naar een 5km verderop gereedstaande minibus, die op ons gewacht heeft. Onnavolgbare logistiek, maar het werkt dus wel. We treffen een echte scheurchauffeur die op de rechte einden toeterend langs vrachtwagens en motorbikes racet en in de bergen in te hoge versnelling door de bochten sleurt. Een medepassagier slaat een kruisje...
Da Lat is de groenten- en fruitstreek en omgeven door kassen. De enige drinkbare Vietnamese wijn komt hier vandaan. Leuk hotel, mooie omgeving. We toeren op een motorbike over bergpassen, door minority villages, naar een zijdefabriek en een waterval.
Met de bus naar Ho Chi Minh City, oftewel Saigon. Door het drukke verkeer in de wijde omtrek van HCMC doet de bus er toch weer een uur of acht over. Het went; je leest wat, mijmert, doet een tukje, kijkt naar buiten, praat wat met medetoeristen (op dit traject was dat 1 Française) tijdens de lunchstop, en voor je het weet ben je op je bestemming...
In District 1 veel budgethotels. We boeken een tour naar de Vietcongtunnels bij Cu Chi. Onderweg een stop bij een centrum waar oorlogsinvaliden (o.a. slachtoffers van 'agent orange') met parelmoer en eierschalen bewerkelijke maar foeilelijke schilderijen fabriceren. Beetje lastig wat je nu precies van deze 'demo-invaliden' moet vinden...
De tunnels zijn een toeristencircus, maar we wilden ze toch zien. Ongelooflijk hoe VC hier als mollen hebben geleefd, zo dicht bij Saigon. We laten ons op de terugweg afzetten bij het War Remnants Museum. Indrukwekkende foto's van de oorlog. Zeer indringend: de expositie Requiem, foto's van 134 oorlogsfotografen van 11 nationaliteiten, allemaal om het leven gekomen in de Vietnamoorlog. Ze zaten er overduidelijk met hun neus bovenop...
Na een hindutempel en het Reunification Palace fotograferen we nog de angstaanjagende stromen motorbikes (er zijn er 8,5 miljoen in HCMC). Een cocktail in een roof top bar, skypen met Louti die tips voor Cambodja geeft. Daarop boeken we een trip door de Mekongdelta, met bestemming Phnom Penh. Dus als het goed is komt onze volgende melding uit Cambodja!
Vietnam is ons goed bevallen, zowel het noorden als het zuiden. Handig dat Vietnam ooit het Latijnse schrift heeft omarmd, zij het met allerlei geheime accenten boven, onder en door de letters.
De Vietnamoorlog is nog zeer aanwezig. De 'unification' ligt nog best gevoelig; jammer dat we daar maar een enkele keer over hebben kunnen spreken. Ook de aard van het huidige communisme hebben we niet kunnen doorgronden. Er is veel ondernemingsgeest (flipside is het continue "Hello! Wanna buy something?"). Veel arbeid met de hand op het platteland, net als in China.
Wel gehoord dat mensen voorzichtig zijn in hun uitlatingen.
Wij vinden Hanoi een leuke stad, lekker druk, met een oud centrum. We boeken meteen voor de volgende dag een tour naar Ha Long Bay bij een aardige dame met een fascinerend slecht gebit. Drie uur met de bus naar de kust en dan inschepen op een boot met de merkwaardige naam 'Imperial Junk', hopelijk van 'jonk'. We varen naar de baai met karsteilanden, buitengewoon prachtig en daardoor super toeristisch. We bezoeken een grot, een parelfarm, we kayakken, leren loempiaatjes maken en overnachten op de boot. 's Avonds wordt door de opvarenden het onderdeel karaoke gelukkig weggestemd ten gunste van het inktvis-vissen. Op partyschepen om ons heen heeft die stemming anders uitgepakt horen we. De volgende dag brengen we door op het eiland Cat Ba met fietsen, hiken en een overnachting in een bungalow. Eigenlijk bevalt het ons prima: relaxt, schitterende omgeving, internationaal gezelschap.
Terug naar Hanoi, opgevouwen in een minibus. Na China zijn we nog niet van het rochelen af: een oudere Vietnamese vrouw lijkt wel open TBC te hebben.
In Hanoi meteen de nachttrein naar het noordwesten. In Sapa maken we een trek van drie dagen met een gids van Sapa Sisters, een organisatie van lokale jonge vrouwen. Ze zijn maximaal 1.45 m, lijken vijf jaar jonger dan ze zijn, spreken redelijk Engels, zijn behoorlijk geëmancipeerd en meestal kostwinner voor hun gezin. Erg leuk, de rijstvelden zijn hier weliswaar nog niet beplant, maar de terrassen zijn mooi genoeg. We hebben Chai voor ons tweeën, overnachten na een lange, steile klim bij haar schoonfamilie in een gehucht boven op de berg. Helemaal geweldig. Op een vuur wordt een gevarieerde maaltijd bereid. Geroutineerd helpen we loempia's rollen. Met opa moet ik zwaar aan de rijstwijn. We slapen in simpele bedden met de geluiden van varkens, kippen, eenden en honden om ons heen. Laatstgenoemde viervoeters hebben naast een rol in de bewaking hier ook een culinaire functie...
Na nog een etappe, overnachting in een homestay (op mijn verjaardag) en hike naar een waterval met de bus terug naar Sapa. Dichte mist en regen, we hebben tijdens onze trek echt geluk gehad met het weer.
Nachttrein terug naar Hanoi. Bij een zeer vroeg ontbijt ontmoeten we een Vietnamese uit het zuiden die een heel ander gevoel heeft bij de held Ho Chi Minh dan vigeert in Hanoi en omstreken... Door dit besef besluiten wij om niet naar het mausoleum van HCM te gaan maar naar een andere vrolijke bezienswaardigheid: Maison Centrale, de vroegere Franse gevangenis, later door de Vietcong gebruikt om neergeschoten Amerikaanse piloten op te bergen. Gekleurd verhaal over de barbaarse martelpraktijken van de Fransen en de uitstekende behandeling van de piloten, die op foto's lachend bloemschikken of dieren verzorgen. Jaja...
Bonte avond in Hanoi: water puppet theatre, een lokale traditie. Op het podium een orkestje met zangeressen en een sierlijke dame die een eensnarig instrument bespeelt. Centraal een bak troebel water waaruit poppen opduiken, bestuurd door een tiental poppenspelers met lieslaarzen aan, onzichtbaar achter een scherm. Vissen, water spuwende draken, rijst plantende boeren, waterbuffels, fakkels en rook. Heel erg leuk!
Na al het treinen trakteren we onszelf op een vlucht naar Danang. Taxi langs de hangars van de voormalige grote US airforce base naar Hoi An (midden Vietnam, aan de kust). Ons op internet gereserveerde (en betaalde!) hotel is gesloten, maar we krijgen ter compensatie in het luxere zusterhotel een kamer met computer en jacuzzi.
We vallen volkomen toevalligmet onze neus in de boter van het volle maan-festival. In de Old Town (gespaard gebleven in de 'Amerikaanse oorlog') veel mensen op de been, lampions en bakjes met brandende kaarsen op het water.
Hoi An is erg toeristisch, maar ook gewoon mooi. We fietsen door de rijstvelden in de omgeving en gaan voor het eerst deze reis een middag naar het strand! Hannie laat bij een van de driehonderd kleermakers haar favoriete jasje namaken. En in het allereerste restaurant van Hoi An (1992!) eten we ons op 1 avond door de lokale culinaire heilige drie-eenheid heen: white rose, cao lau en banh xeo.
Intermezzo: incidentje 1.
Via het hotel hebben we al een (nacht)busticket naar Nha Trang geboekt, maar we willen dan eigenlijk meteen door naar Da Lat in de bergen. Bij de enige Travel Agent in het centrum boeken we het supplement bij. Wel relatief duur, maar de dame wijst op de moeilijkheidsgraad van het traject door de bergen. Tja, boeken maar, straks is de bus nog vol. Het zit ons toch niet lekker en nader onderzoek leert, dat de vileine muts met het intellectuele brilletje van Travel Agent ons het HELE traject vanaf Hoi An heeft laten betalen! Zij zegt echter onze reservering niet te kunnen annuleren. 'Yes you can' zeg ik 'and I want my money back, otherwise I will rebuild the premises!' Van die laatste formulering ontgaat haar de betekenis volkomen en van mijn dreiging alle bananen van haar fruitschaal op te eten is ze niet onder de indruk. Pas als ik met stemverheffing de bloemenvaas van het bureau pak begint ze het risico van vernielingen in te zien en krijgen we ons geld bijna geheel terug. Met aftrek van administratiekosten zullen we maar zeggen...
De nachtbus is een sleeper, wat wil zeggen dat je de reis half liggend in een soort cockpit van een F16 doorbrengt. Tenminste, dat vermoed ik, want voordat ik in de film die we met mijn afdeling van Rijkswaterstaat ooit gemaakt hebben (een James Bond-persiflage) als De Schurk in zo'n cockpit van een F16 kon klimmen, werd ik door James Bond in elkaar geslagen.
Intermezzo: incident 2.
Een paar uur na vertrek stopt de chauffeur op de weg vol vrachtwagens en bussen zo maar langs de vangrail. Er worden geen mededelingen gedaan, maar blijkbaar moet de man urineren en/of een sigaret roken. Aarzelend stappen ook andere passagiers uit. Tumult! Een oudere Duitser is van het taluud gevallen en gewond! Nu ben ik geen arts, maar ik kon aan de knik zien dat het been van de man gebroken was. Bloedverlies, veel pijn. Twintig km verderop het slachtoffer en zijn twee inmiddels hysterische reisgenotes overgeheveld in een gealarmeerde taxi. Drama.
Met vertraging reizen wij door naar Da Lat. Bij controle van ons papiertje ('ticket') worden we uit de bus gezet. Met een taxi naar een 5km verderop gereedstaande minibus, die op ons gewacht heeft. Onnavolgbare logistiek, maar het werkt dus wel. We treffen een echte scheurchauffeur die op de rechte einden toeterend langs vrachtwagens en motorbikes racet en in de bergen in te hoge versnelling door de bochten sleurt. Een medepassagier slaat een kruisje...
Da Lat is de groenten- en fruitstreek en omgeven door kassen. De enige drinkbare Vietnamese wijn komt hier vandaan. Leuk hotel, mooie omgeving. We toeren op een motorbike over bergpassen, door minority villages, naar een zijdefabriek en een waterval.
Met de bus naar Ho Chi Minh City, oftewel Saigon. Door het drukke verkeer in de wijde omtrek van HCMC doet de bus er toch weer een uur of acht over. Het went; je leest wat, mijmert, doet een tukje, kijkt naar buiten, praat wat met medetoeristen (op dit traject was dat 1 Française) tijdens de lunchstop, en voor je het weet ben je op je bestemming...
In District 1 veel budgethotels. We boeken een tour naar de Vietcongtunnels bij Cu Chi. Onderweg een stop bij een centrum waar oorlogsinvaliden (o.a. slachtoffers van 'agent orange') met parelmoer en eierschalen bewerkelijke maar foeilelijke schilderijen fabriceren. Beetje lastig wat je nu precies van deze 'demo-invaliden' moet vinden...
De tunnels zijn een toeristencircus, maar we wilden ze toch zien. Ongelooflijk hoe VC hier als mollen hebben geleefd, zo dicht bij Saigon. We laten ons op de terugweg afzetten bij het War Remnants Museum. Indrukwekkende foto's van de oorlog. Zeer indringend: de expositie Requiem, foto's van 134 oorlogsfotografen van 11 nationaliteiten, allemaal om het leven gekomen in de Vietnamoorlog. Ze zaten er overduidelijk met hun neus bovenop...
Na een hindutempel en het Reunification Palace fotograferen we nog de angstaanjagende stromen motorbikes (er zijn er 8,5 miljoen in HCMC). Een cocktail in een roof top bar, skypen met Louti die tips voor Cambodja geeft. Daarop boeken we een trip door de Mekongdelta, met bestemming Phnom Penh. Dus als het goed is komt onze volgende melding uit Cambodja!
Vietnam is ons goed bevallen, zowel het noorden als het zuiden. Handig dat Vietnam ooit het Latijnse schrift heeft omarmd, zij het met allerlei geheime accenten boven, onder en door de letters.
De Vietnamoorlog is nog zeer aanwezig. De 'unification' ligt nog best gevoelig; jammer dat we daar maar een enkele keer over hebben kunnen spreken. Ook de aard van het huidige communisme hebben we niet kunnen doorgronden. Er is veel ondernemingsgeest (flipside is het continue "Hello! Wanna buy something?"). Veel arbeid met de hand op het platteland, net als in China.
Wel gehoord dat mensen voorzichtig zijn in hun uitlatingen.
-
09 Februari 2015 - 20:47
Alice:
Goed verslag, broer! Interessante trip! Wens jullie een goede volgende etappe. XX uit Oxford, Alice en Isla -
09 Februari 2015 - 21:27
Marleen:
Hi Hannie en Waldo, ik sta ervan te kijken dat de toeristen zo voor de gek gehouden worden. Toerisme zal daar wel een grote bron van inkomsten zijn. Zeker als je een hotel runt. Lijkt me niet handig van de bevolking om dit te doen!!Verder blijf ik genieten van jullie verhalen. Wat zien jullie veel en wat maken jullie allemaal mee. SUPER.
Veel Liefs Marleen Persoon -
10 Februari 2015 - 00:30
Tineke:
Heerlijk meegereisd door Vietnam. Wat een beelden. Maken jullie veel foto's? Ben benieuwd naar het octopussenvissen! Hier gaat het 'beter' - spannend nog -
10 Februari 2015 - 00:30
Tineke:
Heerlijk meegereisd door Vietnam. Wat een beelden. Maken jullie veel foto's? Ben benieuwd naar het octopussenvissen! Hier gaat het 'beter' - spannend nog -
10 Februari 2015 - 00:31
Tineke:
Heerlijk meegereisd door Vietnam. Wat een beelden. Maken jullie veel foto's? Ben benieuwd naar het octopussenvissen! Hier gaat het 'beter' - spannend nog. Lieve groet en nog veel reisplezier!! -
10 Februari 2015 - 00:31
Tineke:
Heerlijk meegereisd door Vietnam. Wat een beelden. Maken jullie veel foto's? Ben benieuwd naar het octopussenvissen! Hier gaat het 'beter' - spannend nog. Lieve groet en nog veel reisplezier!! -
10 Februari 2015 - 00:32
Tineke:
Heerlijk meegereisd door Vietnam. Wat een beelden. Maken jullie veel foto's? Ben benieuwd naar het octopussenvissen! Hier gaat het 'beter' - spannend nog. Lieve groet en nog veel reisplezier!! -
10 Februari 2015 - 00:37
Tineke:
Sorry voor 5x! -
10 Februari 2015 - 00:38
Tineke:
Sorry voor 5x! -
10 Februari 2015 - 00:38
Tineke:
Sorry voor 5x! -
10 Februari 2015 - 10:23
Lenny:
Lekker leesvoer. Je reist gewoon een stukje met jullie mee!Wat een indrukken. Daar kun je nog jaren op teren. -
11 Februari 2015 - 19:50
Frits En Els:
Echt super leuk om te lezen! -
15 Februari 2015 - 10:17
Grace:
wat een fantastisch verslag! Heb in een deuk gelegen. Je schrijft erg geestig Waldo!! -
15 Februari 2015 - 10:19
Grace:
en die loempia skills nemen jullie natuurlijk mee naar huis toch? toch? toch? :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
